دریافت گواهی انحصار وراثت، مراحل مختلفی دارد که در ادامه مطلب «وکیل دادگستری برای انحصار وراثت» به بررسی آنها میپردازیم:
اولین مرحله انحصار وراثت، دریافت گواهی فوت است. هنگامیکه یک فرد فوت میکند، ازلاعات مربوط به علت و زمان فوت او در سامانه جامع الکترونیکی ثبت احوال، ثبت میگردد. همچنین شناسنامه فرد باطل و گواهی فوت برای او صادر میشود.
در خصوص گواهی فوت توجه به نکات زیر مهم است:
الف) برای دریافت آن باید اداره ثبت احوال کشور مراجعه کنید؛
ب) به صورت کلی، گواهی به ورثه یا وکیل ایشان، مأموران نیروی انتظامی، مالک مکانی که متوفی در آن فوت نموده و همچنین کارکنان قبرستان تحویل داده میشود.
در این مرحله، ورثه یا وکیل آنها باید به شورای حل اختلاف آخرین محل اقامت متوفی مراجعه کنند و ضمن دریافت فرم درخواست گواهی انحصار وراثت، اقدام به تکمیل آن نمایند. در این فرم باید نام تمامی ورثه و نسبت آنها با متوفی قید گردد.
البته لازم به ذکر است که در این مرحله نیازی به حضور تمام ورثه نیست و مراجعه یک تن از آنها و یا وکیل ایشان کفایت میکند.
در این مرحله وراث باید با مدارک زیر به یکی از دفاتر اسناد رسمی مراجعه نمایند:
الف- اصل و کپی شناسنامه و کارت ملی تمام ورثه
ب- فرم تکمیل شده درخواست انحصار وراثت
ج- حضور دو شاهد که تمامی ورثه آنها را به اتفاق میشناسند. علت حضور این دو شاهد این است که شاهدان، وراث شخص متوفی را با دادن امضا به صورت قانونی تأیید نمایند. در این راستا، مسئول دفترخانه اسناد رسمی باید شهادتنامهای برای ارائه به دادگاه تنظیم نماید.
محاکم در قانون آیین دادرسی ایران، به محاکم عمومی و اختصاصی تقسیم میشوند. محاکم عمومی به معنای محاکمی هستند که صلاحیت رسیدگی به دعاوی و یا جرایم عمومی را دارند لیکن محاکم اختصاصی محاکمی هستند که یا به افراد خاص تعلق دارند و یا به دعاوی و جرایم ویژه. ما در اینجا انواع دادگاهها را به شرح زیر تقسیم میکنیم:
در قسمت اول این مبحث به توضیح انواع محاکم عمومی میپردازیم:
دادگاه حقوقی صلاحیت رسیدگی به مسائل حقوقی مختلف مثل الزام به تنظیم سند رسمی، مطالبه وجه، الزام به تسلیم مبیع و مسائلی از این قبیل را دارند. دادگاههای حقوقی صرفاً میتوانند در حوزه صلاحیتی خود به دعاوی رسیدگی نمایند و حق رسیدگی به دعاوی خارج از صلاحیت خود را ندارند.
دعاوی حقوقی که قابلیت طرح در محاکم حقوقی را داند شامل غالب مسائل مطرح در قانون مدنی، قانون امور حسبی، قانون تجارت و سایر قوانین مرتبط با امور حقوقی و مدنی میشود. در اینجا توجه به این نکته ضرورت دارد که قانون حاکم بر رسیدگی به دعاوی در دادگاههای حقوقی، قانون آیین دادرسی مدنی است.
بر اساس مقررات آیین دادرسی مدنی در غالب دعاوی حقوقی، دادگاه صالح به لحاظ محلی دادگاه محل اقامت خوانده است.
ادامه مطلب...
همانطور که گفتیم اقرار به معنای گزارش حق یا مسئلهای به ضرر خود و به نفع دیگری است. این تعریف هم در خصوص اقرار در امور مدنی و هم در مورد اقرار در امور کیفری صدق مینماید. منتها نکتهای که باید به آن توجه بیشتری داشت، اثر اقرار و تفاوت آن در امور حقوقی و کیفری است. با ما تا انتهای این مطلب همراه باشید تا تفاوت آثار اقرار در امور مدنی و کیفری را مورد بررسی قرار دهیم.
در واقع، تفاوت آثار اقرار در امور مدنی و کیفری به اصل دعاوی حقوقی و کیفری برمیگردد. به عبارت بهتر، اثر دعوی حقوقی عموماً متوجه مال فرد میگردد. لیکن اثر دعوی کیفری میتواند متوجه حیثیت و آبرو و یا حتی جان فرد اقرارکننده گردد. به هر حال، از آن جایی که اقرار گزارش فرد علیه خود است، چه در امور حقوقی و چه در امور کیفری، به آسانی از سوی قاضی پذیرفته میشود. البته در امور کیفری مستندترین دلیل علیه اقرارکننده محسوب میشود مگر این که در روند رسیدگی به پرونده و دلایل و مستندات موجود در آن، مدارکی متناقض با اقرار فرد یافت شود.
برای این که یک اقرار از سوی مراجع آگاهی و قضایی مورد توجه و قبول قرار گیرد، باید حائز شرایطی باشد. البته این شرایط در امور حقوقی و کیفری متفاوت است. در ادامه به بررسی شرایط قانونی صحت اقرار در امور مدنی و کیفری به صورت جداگانه میپردازیم.
ادامه مطلب »»» مطالب حقوقی
مطابق مقررات قانون مدنی، شرایط مختلفی برای تحقق مسئولیت مدنی در نظر گرفته شده است.. شرایط مزبور، در بندهای سهگانه زیر مورد تحلیل و بررسی قرار میگیرد:
1-
2- ملاک ضرر در اینجا عرفی است. یعنی تشخیص این که ضرر وارده، نامتعارف و یا نارواست، بر عهده عرف است.
3- صدمه و ضرر وارده میتواند مادی، معنوی و یا جسمانی باشد.
بر اساس قانون، ضرری که در قالب نظام مسئولیت مدنی جای میگیرد، ویژگیهایی دارد که از قرار زیر است:
در اینجا مسلم بودن در قبال ظنی و یا احتمالی بودن ضرر است. یعنی ضرر باید قطعی و محرز باشد.
به این معنا است که خواهان و مدعی خسارت، باید زیاندیده و یا قائم مقام او باشد.
شهادت با توجه به نحوه ابراز شهادت و شاهد، انواع مختلفی دارد:
مختص زمانی است که شاهد، وقوع امری را دیده و یا شنیده باشد. همچنین ممکن است چیزی را لمس کرده و از این طریق بتواند شهادت دهد.
یکی از انواع شهادت، گواهی بر شهادت شاهد است. شهادت بر شهادت شاهد زمانی رخ میدهد که شاهد حاضر در دادگاه، خودش رأساً وقوع امری را ندیده، نشنیده و یا لمس نکرده است. لیکن مسئله از طرف شخصی که خود وقوع امر را دیده، شنیده و یا لمس کرده است، نقل و قول مینماید.
این نوع از شهادت زمانی اعتبار دارد که:
در این حالت، شهادت بر شهادت از سوی قاضی مورد پذیرش واقع میشود.
✔ بیشتر بخوانید : وکیل پایه یک اثبات جرم
زمانی هست که یک فرد خود شاهد وقوع ماجرایی نبوده است. لیکن جریان را که میان مردم محل دهان به دهان پیچیده، شنیده است. چنین شهادتی نیز در دادگاه قابل استماع است علیرغم آن که شاهد شخصاً جریان را به چشم، ندیده و به گوش، نشنیده است.
برای این که شهادت یک فرد واجد اعتبار باشد، شاهد باید دارای شرایطی بوده که در ادامه به آنها میپردازیم. به منظور آشنایی با شرایط شاهد، با ما تا انتهای مطلب «وکیل و شهادت شهود» همراه باشید.
برای این که شهادت یک فرد در محاکم معتبر تلقی شود، نیاز است که شاهد از عقل و بلوغ لازم برخوردار باشد. این امر بدین معناست که شاهد باید عاقل و بالغ باشد. ملاک بلوغ و عقل برای شهادت بر اساس قانون مدنی، سن 15 سال تمام است. یعنی صرفاً شهادت اطفال 15 سال به بالا واجد اعتبار بوده مگر این که قانونگذار شهادت اطفال زیر 15 سال را در امور خاصی پذیرفته باشد.
البته این نکته نباید از نظر دور بماند که شهادت مجنون دائمی تحت هیچ شرایطی مورد قبول نیست و اعتباری ندارد. شهادت مجنون ادواری در شرایطی قابل قبول است که، در دوران صحت و سلامت باشد.
همچنین شهادت فردی که کهولت سن داشته و مبتلا به فراموشی و آلزایمر است، در دادگاه قابل قبول نیست.
ادامه مطلب...